شهید حسن آبشناسان در سال ۱۳۱۵ در خانواده‌ای متعهد و مؤمن در تهران دیده به جهان گشود. بعد از گذشت دوران تحصیل در سال ۱۳۳۶ با اخذ مدرک دیپلم وارد دانشکده افسری شد. در سال ۱۳۳۹ با درجه ستوان‌دومی فارغ‌التحصیل گشت و یک سال بعد دوره مقدماتی را به پایان رساند. پس از آن، در اولین دوره «رنجر»، «دوره‌های عالی ستاد فرماندهی»، «دوره‌های چتربازی و تکاوری» در داخل و خارج کشور شرکت کرد و همة این مراحل را با موفقیت پشت‌سر گذاشت. او با وجود محیط نامناسب جامعه، پله‌های رشد و تکامل را در پناه ارزش‌های اسلامی سپری کرد. پس از طلوع جاودانه انقلاب، به درجه سرهنگی ارتقا یافت و فرماندهی یگان جنگ‌های نامنظم در قرارگاه سیدالشهدای ارتش را بر عهده گرفت. سرهنگ آبشناسان با تشکیل سپاه، نیروهای جدید را در آموزشگاه سعدآباد، تحت تعلیم قرار داد و در سال ۱۳۶۳، با حکم رسمی «قرارگاه رمضان»، فراهم‌سازي زمینه‌های آموزش جنگ‌های نامنظم سپاه به وی واگذار شد. با پذیرفتن این مسئولیت، تاکتیک‌های جنگ‌های چریکی را به برادران سپاهی، بسیجی و همرزمان خود آموزش داد و شاگردان بسیاری در این زمینه‌ها تربیت کرد. که همة آنها، در میدان مبارزه به زیبایی افتخار آفریدند. در آغاز جنگ تحمیلی، خاک جبهه جنوب، با صلابت گام‌های او آشنا شد. و همانند بسیجی‌ای ساده، در بزم عملیات پیرانشهر، سردشت و بانه، حماسه آفرید و با رشادت‌های خود، یادش را در تاریخ خونین دفاع مقدس و قلب‌ ملت ایران به تصویر کشید. وی از هم‌رزمان و یاران نزدیک شهید «محمد بروجردی» بود. شهید آبشناسان و شهید بروجردی مدتی در قرارگاه حمزه سیدالشهدا با یکدیگر همکاری می‌کردند و در این زمان چنان شیفته هم شده بودند که در عید غدیر با هم صیغه برادری خواندند. شهادت بروجردی ضربه سنگینی بود برای آبشناسان؛ تا چند روز خنده بر لبانش نیامد و اشک از چشمانش دور نشد. در حالی که فرماندهی لشکر ۲۶ نوهد، فرماندهی قرارگاه حمزه و لشکر۲۳ نیروهای مخصوص را بر عهده داشت، در سال ۱۳۶۴، همزمان با عملیات قادر، در منطقه «لولاند» بر اثر اصابت ترکش، شربت شیرین شهادت نوشید. خاطره‌ای از شهید عید غدیرخم بود. قرار بود حسن با عده‌ای دیگر از امرای ارتش به دیدار حضرت امام(ره) بروند. این اولین باری بود که حسن می‌توانست حضرت امام را از نزدیک ببیند و از این جهت بسیار خوشحال بود. لباس‌های خود را پوشیده و آماده حرکت بود که تماس گرفتند و خبر دادند کارت ملاقات تمام شده است. من احساس کردم کارشکنی در کار است. چطور ممکن بود برای یک فرمانده لشکر، کارت ملاقات نباشد. فکر کردم حسن بسیار افسرده خواهد شد و نگران شدم، اما او با آرامش تمام لباس‌های خود را در آورد و گفت: «خدا ما را از ملاقات امام زمان محروم نکند. هر وقت خودش بخواهد، امام را هم زیارت خواهیم کرد.» دقایقی ديگر تماس گرفتند و دوباره حسن را برای ملاقات دعوت کردند. سرهنگ هم با رویی گشاده استقبال کرد. همان شب جریان ملاقات را از تلویزیون پخش کردند. همة خانواده و اقوام در میان افراد به دنبال چهره حسن بودند که وی با خنده گفت: «دنبال من نگردید، من آن عقب‌ها طوری نشسته‌ام که دوربین مرا نبیند، سرم هم پایین است.»